Ye l'accidente orográficu más acusáu de la rexón de Peñes, estendiéndose dende'l ríu Tabaza hasta l'empiezu de la ría d'Aboño, con un llargor d'unos 7 km. que tán asitiaos ente los conceyos de Carreño y Xixón. El Monte Areo foi na prehistoria un importante territoriu funerariu pa les sociedaes neolítiques asitiaes nel segmentu territorial que toma la rexón de Peñes y parte de la cuenca central asturiana.

Foi declaráu bien d'interés cultural (26/06/1997), por ser una zona d'eleváu interés arqueolóxicu nel que se recrea la forma de vida d'aquelles persones que vivíen daquella los nuestros valles, a qué se dedicaben, cómo sobrevivíen, como honraben a los sos muertos colos monumentos funerarios......

L'Areo asemeya un fabulosu arcu natural dende La Punta Torres, abarca y acuta, dende l¿este al suroeste, el territoriu del vieyu Carrenius, el nuestru Carreño d¿anguaño. Ye una sorprendente llanada no alto, rota namás pol relieve de delles cuetes y pandielles metanes tan increíbles llanures, que ficieron pensar a personaxes eminentes como Guillermo Schulz, autor del "Mapa Topográfico de Asturias" (1968), que dalgunes pudieren ser obra humana "nivelaes artificialmente".

Julio Somoza en "La historia de Gijón en la general de Asturias", 1909, opina del Areo que les nivelaciones qu'apoderen a Xixón podíen tar destinaes a los campamentos de maniobres de les centuries de soldaos romanos de la Legio IV Macedonica, de guarnición de la villa xixonesa..

N¿El Monte Areo ta'l mayor altor del conceyu de Carreño, al sur de la llomba ta San Pablo, sobre l'antiguu Camín Real de Candás a Uviéu, del que'l so vértiz xeodésicu algama 264 mts. d'altitú.

A lo llargo d'El Monte Areo, procedente de Iucus Asturum (Llugo de Llanera) escurría una pequeña calzada romana que llegaba al monumentu n'honor a César Augusto, conocíu na posterioridá col nome de "Ares Sestianes", alzáu nel primer terciu del sieglu I de C. sobre La Punta Torres.