Ta asitiáu a la salida de la población de La Llegua, en dirección a El Cantu, nel marxe derechu del camín que sal de la carretera que traviesa la población escontra Ca Ramona (tamién conocida como Ca Ángel).

Esti fornu apaez recoyíu nel llibru del cal realizáu por García López del Vallado que lu califica como de midíes medies, encaxáu nun desnivel del terrén d'unos 5 m2 de superficie en planta. Sigue la tipoloxía de la mayoría de los fornos de cal esistentes nel conceyu y la so fachada mide 7,50 m. aproximao, con un altor que casi llega a los 4,00 m. Nel frontis ábrese la boca esterna d'unos 2,20 m d'anchu por 1,15 m d'altor que precede la bóveda formando un túnel de 2,30 m. de fondu y un poco abocináu y que da accesu a la boca interior del llar d'alimentación del ceniceru, tamién abiertu con un arcu rebaxáu de 0,55 m. d'anchu por 0,70 d'altu.

El cuerpu tien forma de conu invertíu y ábrese na parte cimera con un güecu circular per onde se cargaba'l cal y que llamen tragante, de 3, 00 m. de diámetru, midida que se repite nel altor del cuerpu dende la parrilla hasta la boca del tragante, anque García López del Vallado diz qu'esti altor, cuando funcionaba'l fornu, debió de llegar a los 3, 5 m. d'altura.

La fábrica de la fachada y el cuerpu del fornu son de mampostería irregular de caliar trabao con morteru de cal y arena, con sillares meyor trabayaos nes doveles y bordes de les boques. L'interior del cuerpu nun tien revistimientu y la carga faise con una rampla llateral.

García López del Vallado diz qu'en Carreño hubo una gran cantidá de fornos de cal de tamañu medianu y que toos ellos siguen el mesmu prototipu: tragante circular, banduyu en forma de tueru de conu invertíu y revistíu nel interior con piedra (non con camisa de lladriyu); dalgunos  funcionaron hasta la década del 1950. Del combustible diz qu'anque consta l'empléu de lleña, ensin dulda tamién s'usó carbón, como recueyen nos sos informes González  Posada y Xovellanos.