Ta asitiáu nel términu de La Cavada, cerca de la vivienda conocida como Ca Muñiz. L'accesu faise al traviés d'una esviación pequeña na curva esistente nel camín que conduz a la vivienda y que ta nun recuestu parcialmente cubiertu por monte.

De planta cuadrada y adaptáu a lo pindio del terrén, presenta una amplia fachada (la mayor de los fornos documentaos), anque sigue la tipoloxía característica de los fornos del conceyu: con cuerpu en forma de conu invertíu y rasante de carga un poco allombao y abiertu con boca circular na parte cimera (tragante). La muria de la fachada mide unos 6,00 m de llargu por 5,00 m. d'altu, y na so parte baxa del frontis ábrese la boca en forma d'arcu rebaxáu del que les sos midíes son 1,80 m. por 2,10 m. d'anchu, dando pasu a una bóveda baída (formada por una semiesfera cortada por cuatro planos verticales)  coles muries llaterales un poco abocinaes y que tien 2,15 m. de fondura. No fondero de la bóveda hai una muria na que s¿abre la boca d'alimentación del ceniceru del fornu realizáu con vanu adinteláu. Tien un pequeñu güecu cuadráu nel llau izquierdu de la fachada. La barriga ye cónica y el tragante de la parte cimera tien unos 3,00 m. de diámetru al que s'apuerta al traviés d'una rampla asitiada a la izquierda de la fachada. La fábrica ye de mampostería de caliar visto, trabayada de manera rudimentaria y trabada con morteru de cal y arena. Presenta un gran argayu nel frontis que parte del arcu de la fachada a la parte alta de la muria.

García López del Vallado diz qu'en Carreño hubo una gran cantidá de fornos de cal de tamañu medianu y que toos ellos siguen el mesmu prototipu: tragante circular, banduyu en forma de tueru de conu invertíu y revistíu nel interior con piedra (non con camisa de lladriyu); dalgunos  funcionaron hasta la década del 1950. Del combustible diz qu'anque consta l'empléu de lleña, ensin dulda tamién s'usó carbón, como recueyen nos sos informes González  Posada y Xovellanos.