Lo que queda d'esti caleru, agora tapecíu de matos y maleza, ta nun llugar alloñáu del nucleu de población, xuntu al camín que bordia'l monte ente Ca Jesusa y Ca Muñiz. Adaptáu a lo empruno del terrén, la fachada del fornu ta en ruines y namás se sostién parte del cuerpu de la que la so estructura ye cilíndrica, fecha en mampostería y cola parte próxima a la fachada esbarrumbada en parte. Siguía la tipoloxía del restu de los fornos documentaos nel conceyu. Yera de planta cuadrada, con cuerpu en forma de conu invertíu y rasante de carga llixeramente allombáu, abiertu con boca circular na parte cimera (tragante).

Ye un fornu de dimensiones pequeñes, de planta cuadrada; con unes dimensiones de fachada d'unos 2,15 m. de llargor. El nivel del terrén creció al facer el camín que pasa unos metros per delantre, alzando'l nivel de la cota del suelu onde s'allugaba la boca. El cuerpu ye de sección cilíndrica, fechu en mampostería de caliar trabao con morteru de cal y arena, y na parte cimera abríase'l tragante o zona de carga d'unos 3,00 m. de diámetru. L'altor del cuerpu ye de 2,30 m. teniendo en cuenta qu'en parte ta rellenáu coles piedres y material d'argayu que s'atropó sobre'l ceniceru y la parrilla.

García López del Vallado diz qu'en Carreño hubo una gran cantidá de fornos de cal de tamañu medianu y que toos ellos siguen el mesmu prototipu: tragante circular, banduyu en forma de tueru de conu invertíu y revistíu nel interior con piedra (non con camisa de lladriyu); dalgunos  funcionaron hasta la década del 1950. Del combustible diz qu'anque consta l'empléu de lleña, ensin dulda tamién s'usó carbón, como recueyen nos sos informes González  Posada y Xovellanos.

Na documentación esistente nel Archivu Históricu Provincial y nel del Conceyu de Carreño los datos esistentes sobre los fornos de cal mientres la primer metá del s. XX dícenmos que la so combustión yera intermitente, anque consta qu'en dalgún casu convirtiéronlos en fornos de marcha continua